Հրաժարականների համաճարակ

Հայաստանում շարունակվեց վարչապետների հրաժարականների համաճարակը. սկսեց Ֆրանսիան, շարունակեց Ղազախստանը, ընթացք տվեց Հայաստանը: Եթե Ֆրանսիայում Ժան-Մարկ Էյրոյի հրաժարականը հետևանք էր մունիցիպալ ընտրություններում սոցիալիստների պարտության, Ղազախստանում ու Հայաստանում վարչապետների հրաժարականները պատճառաբանվում են անձնական նախաձեռնությամբ: «Այսօր՝ ապրիլի 3-ին, վարչապետ Սարգսյանն իր սեփական նախաձեռնությամբ, սեփական դիմումի համաձայն, որին մենք հարգանքով ենք վերաբերվում, իրականացրել է իր գործառույթը և տվել է հրաժարականի դիմում»,- ՀՀԿ գործադիր մարմնի նիստից հետո տեղեկացրել է ՀՀԿ խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը: Մինչդեռ առավոտյան, սովորական ժամին վարչապետն անցկացրել էր կառավարության նիստը և հրաժարականի ոչ մի ցանկություն չէր արտահայտել:
Տիգրան Սարգսյանի հրաժարականը կարող է առնչվել նախորդ օրը Սահմանադրական դատարանի կայացրած վճռի հետ նրա անհամաձայնությանը, բայց Հայաստանում քաղաքական տարաձայնությունները այդ կերպ չեն լուծվում:
Երկրորդ տարբերակը՝ խորհրդարանական ոչիշխանական ուժերի պահանջը կարող է համարվել, բայց այս դեպքում շաբաթն ուրբաթից շուտ է գալիս: Եվ ընդհանրապես Հայաստանում ընդդիմությունը (կամ էլ ոչիշխանական ուժերը) միշտ ինչ-որ մեկի հրաժարականը պահանջում են ու չեն ստանում:
Ակնհայտորեն գործել է երրորդ տարբերակը՝ Տիգրան Սարգսյանը հրաժեշտ տվեց պաշտոնին բնավ էլ ոչ հայկական քաղաքական դաշտում գործող ուժերի թելադրանքով: Փաստորեն այն, ինչ ծրագրված էր իրականացնել ապրիլի 28-ից 30-ը, կատարվում է ապրիլի 3-ից սկսած: Հավանաբար Հայաստանն այս հարցում տնօրինում է միայն ժամկետների հարցը: Նոր կառավարության կազմավորման ընթացքը ի հայտ կբերի նաև վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի անակնկալ հրաժարականի իսկական պատճառը: Հազիվ թե ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը նոր միայն տեղեկացած լինի, որ կառավարությունը յոթ տոկոսի տնտեսական աճ չի ապահովել ոչ միայն օբյեկտիվ, այլև սուբյեկտիվ պատճառներով: Այս ընթացքում Տիգրան Սարգսյանն էլ չի արել այնպիսի քայլեր, որոնք չեն տեղավորվում ՀՀԿ-ի քաղաքականության մեջ: Եթե ամբողջ խնդիրը եվրաինտեգրման վերջնական դադարի հետ է կապվում, որ ցավագին ու ցինիկ պնդում է Ռուսաստանը, ապա նոր վարչապետը հայտնվելու է շատ ավելի վատ պայմաններում (քաղաքական, տնտեսական, ֆինանսական), քան իր պաշտոնավարման ամբողջ ընթացքում ունեցել է Տիգրան Սարգսյանը: Քաղաքական ասպարեզից Տիգրան Սարգսյանը, ակնհայտորեն, չի հեռանա: Նա ստանում է նոր կարգավիճակ և նոր ռեսուրսներ 2017-2018 թթ. համապետական ընտրությունների համար: Գլխավոր հարցը՝ ո՞վ է լինելու հաջորդ վարչապետը: Նրա նշանակումը կարող է քաղաքական դաշտում վերջապես ուժերի դասավորման պատկերը պարզել՝ ինչ չարեցին ո՛չ խորհրդարանական, ո՛չ նախագահական ընտրությունները: Բոլոր դեպքերում՝ անակնկալներն այսքանով չեն ավարտվի: Հաստատ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ. Գ.- Հրաժարականների տրամաբանական շրջանակը կարող էր փակել ՌԴ վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևը: Բայց նրա պաշտոնավարումը երկարացրին ուկրաինական դեպքերը և հիմա արդեն Մեդվեդևի հրաժարականը ՌԴ քաղաքական օրակարգի առաջին կետերում չէ:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ